In volle galop

Ken je dat? Niets doen?

Ik ben er zelf aardig bedreven in. Het geeft me veel tegenwicht aan de drukte die er ook is. Helaas wordt hier wel eens anders naar gekeken. Niet alleen moeten we onze tijd vooral nuttig besteden, ook moet alles altijd af en voordat het af is, zijn we alweer bezig met de volgende dingen die gedaan moeten worden. En die dingen, die moeten het liefst zowel op volle kracht als perfect gedaan worden. Zelfs over de grenzen van je lichaam heen. Want rusten mag pas, als al je werk gedaan is. Dat werk is natuurlijk nooit af. En als we tot rust overgaan, is rusten soms een activiteit waarbij we denken dat we ontspannen, maar eigenlijk ook gewoon druk zijn, zoals naar feestjes gaan en sociaal doen (want we mogen toch niet wegblijven?). En zo gaan we maar door.

De Vietnamese monnik Thich Nhat Hanh, auteur en ambassadeur van leven in aandacht, draagt niets doen een warm hart toe. In zijn community hebben de dagen vaste structuren en iedereen taken, maar de zondag is een dag van niets doen. Lazen we dat vroeger ook niet in de Bijbel..? Je kunt religieus zijn of niet, maar het in ere houden van de rust, of het nu de zondag is of een ander moment van de week, is een hele mooie. En broodnodig. Want het aantal mensen dat gebukt gaat onder stress was al hoog, maar neemt nog steeds schrikbarend toe. We staan altijd in de actiestand, waardoor met name dat deel van het zenuwstelsel dat betrokken is bij actie en reactie, overgeactiveerd kan zijn. Daardoor kunnen we in rusttoestand verschijnselen ervaren die horen bij actie: een onrustig lijf dat klaar is om tot actie over te gaan, aangespannen spieren (denk aan die beruchte nek!) of een versnelde hartslag.

Ergens lijken we te denken dat we over een onuitputtelijke bron aan energie beschikken of negeren we doodnormaal de signalen die ons lijf geeft. Alles wat we doen moet nut hebben, ergens toe leiden en een duidelijk omschreven resultaat tot gevolg hebben. Het liefst iets waar anderen trots op kunnen zijn en geen commentaar op kunnen leveren. Prima om dingen af te maken, je huis op orde te houden, je werk goed te doen. Maar wanneer pak jij je rust in de hectiek van je leven? Wanneer zeg je: ‘en nu is het even genoeg geweest’?

Thich Nhat Hanh vertelde ooit een zenverhaal dat gaat over een man op een paard. Het paard is in volle galop en het lijkt erop dat man en paard naar iets belangrijks op weg zijn. Een andere man, aan de kant van de weg, roept: waar ga je naar toe? En dan roept de man op het paard: ‘Ik weet het niet, vraag het aan het paard!’. Dit een metafoor voor hoe wij als mensen zijn. We rijden op een paard dat we niet kunnen stoppen en tegelijkertijd weten we eigenlijk niet echt waar we daadwerkelijk heen gaan. Het paard staat symbool voor onze patronen en gewoonten. Deze gaan er met onze vandoor, we hebben er geen controle over. We zijn altijd aan het rennen, en kunnen onszelf soms maar moeilijk of onvoldoende tot rust brengen.

Kun jij je lichaam en geest op tijd op de eerste plaats zetten?

Ook als dit betekent dat je dingen moet laten zijn voor wat ze zijn?

Zijn alle dingen die je moet doen van jezelf ook echt noodzakelijk?

En waar kan je de teugels wat meer laten vieren?

Herken de galop in je leven en sta stil bij wat jij werkelijk nodig hebt om tot rust te komen.