TomTom
30-04-2017
Ken je dat, dat je de TomTom in je auto aan hebt staan en dat die stem je naar de plaats van bestemming voert, maar met achteraf gezien een omweg? Ik heb het niet over het ingenieuze file vermijden dat tegenwoordig ingebouwd is, althans in ons huidige navigatiesysteem, maar echt even een blokje om. Zo reed ik een keer naar Arnhem voor een pannenkoekenrestaurant. Ik wist ongeveer waar het was, maar zette toch de navigatie aan. Die stuurde me opeens door het centrum van Arnhem zodat we een stuk later aankwamen. Ik had hem net zo goed uit kunnen zetten en even vertrouwen op mijn eigen richtingsgevoel. Dan waren we misschien ook wel een verkeerde weg ingeslagen, maar hadden we er wel korter over gedaan. Een andere keer moest ik ergens zijn voor een feestje. Wat resulteerde in een raar extra rondje door een woonwijk. Toen ik de afslag nam dacht ik al: dit klopt echt niet. En dan toch luisteren naar die stem: ga links, ga rechts.
Naar dat soort stemmen luisteren we soms veel te vaak. Je wilt een bepaalde richting op, staan voor wat je belangrijk vindt of inspiratie geeft. En dan komt de TomTom van je hoofd die zegt wat je moet doen. En de Tomtom van mensen om je heen. Allebei proberen ze je te navigeren naar waar je naar toe wilt. Dit kan een prettige ondersteuning zijn. Het is fijn om met anderen van gedachten te wisselen en voors en tegens op een rijtje te zetten. Maar het kan ook zorgen voor omwegen en vertraging. Dan komen de mitsen en maren opzetten. Onzekerheid en daarmee twijfel. Terwijl je gevoel zo duidelijk is.
Laat je niet teveel afleiden en luister niet naar alles wat je hoofd of omgeving roept. De TomTom voor de koers van je leven spreekt namelijk lang niet altijd via je gedachten. Als een soort wind fluistert hij tussen je gedachten door. Alleen door regelmatig stil te staan voel je hem misschien. En duwt hij je zachtjes de kant van je hart op.
